Pages

Jan 31, 2013

Featured Doc | Crack The Surface II

Episodi i dytë ndjek një grup të vogël hulumtuesish nga Amerika dhe Kanadaja, duke patur si fokus pjesëmarrjen dhe përvojat e tyre brenda komunitetit lokal dhe atij global të eksplorimit.

Ky episod vjen si rezultat i gjashtë javë xhirimesh me mbi 1.5TB film të papërpunuar nga vende të tilla si New Yorku, Chicago, Indianapolis, Las Vegas, Mineapolis dhe Montreali.


The second episode follows a small group of explorers from America and Canada, focusing on their participation and experiences within their local and global exploring community.

This episode is the result of six weeks of filming with over 1.5TB in raw footage from locations such as New YorkIndianapolisChicagoLas VegasMinneapolis and Montreal.

Produced In Association With: 
shaneperez.com

Filmed Using: 
Canon DSLR: 550D / 7D / 5D 
Canon 24mm F1.4, Sigma 30mm F1.4 
GoPro Hero HD
******************************************************************************************************

Jan 30, 2013

Revista Art & Trashëgimi | The Nymph of Mediterranean by Ilda Mara

Nimfa e Mesdheut by ILDA MARA
Drejtoreshë e Revistës Art & Trashëgimi
" Vlora, si një nimfë në brigjet e detit Jon, është përshkruar nga udhëtarëve e të gjitha kohërave “si një perlë të brigjeve Mesdhetare”. E rrethuar nga të gjitha anët me kështjellat ilire si një kurorë, si kalaja e Himarës, e Kaninës, e Borshit, e Porto Palermos, stadiumi antik i Amantias, Treporti, Orikumi, mozaiku i Mesaplikut, shkrimet e Gramatës, etj, ajo mbart mbi supe shekuj historie.
Mbase s’është aspak e tepërt të konsiderosh Vlorën si një monument historie. Përballë një qyteti-monument, si Vlora, dy qasje janë të mundshme: respekti i të kaluarës, dhe ajo që ai qytet përfaqëson sot. Po si është zhvilluar Vlora, si ka rrjedhur historia e saj?
Vlora, një nga qytetet më të vjetra të Shqipërisë, e themeluar në shekullin e VI para Krishtit, si një koloni greke e quajtur Aulon. Në rrjedhën e shekujve Vlora do të luajë një rol qëndror, falë pozicionit të saj strategjik,  si në perandorinë romake, si në kohën e mbretërisë normande të Siçilisë, e të perandorisë bizantine. Kjo dalje në det e Vlorës, do t’a bëjë atë gjithnjë joshëse të pushtimeve të njëpasnjëshme, si nga Serbët, Osmanët, Venecianët. Dhe në historinë e vonë të komunizmit, sërisht sharmi i saj gjeostrategjik, do t’a shndërrojë në mollë sherri mes Rusisë dhe Kinës në vitin 1961 për bazën ushtarake të Sazanit.
Eshtë pikërisht ky pozicion kyç dhe shpirti luftarak i Vlorës, që do të bëjë Vlorën epiqendër të botës shqiptare ku do të mblidhen delegatët nga të gjitha trojet shqiptare nën drejtimin e Ismail Qemalit, i cili në 28 nëntor 1912 do ta shpallë atë kryeqytetin e parë të Shqipërisë së pavarur.
Në këtë numër të revistës periodike Art & Trashëgimi, jemi përpjekur të bëjmë një portret të Vlorës duke sjellë  tek lexuesi  dritë-hijet  e qytetit të flamurit, lashtësinë e saj, si u ndërtua qyteti, toleranca dhe bashkëjetesa fetare, historitë e legjendat përreth saj, shkolla e pikturës e Vlorës, traditat muzikore dhe veshjet karakteristike, njerëzit dhe personazhet që e bënë Vlorën.
Pasuria e një portreti historiko-kulturor e artistik të një qyteti e bën një ndërrmarje të tillë tepër komplekse, por të arrirë.  Vlora që na sjell ky botim, është ajo e shfaqjes së qytetit, e gjurmëve të para, e historisë së tij, nëpërmjet historive të personazheve që e bënë këtë qytet. Tek rrëmoj në librat e historisë për Vlorën, tek përshkoj shkrimet e Emin Rizës, Aleksandër Meksit, Neritan Cekës, Bardhosh Gaçes, Norvruz Bajramajt, Fatos Baxhakut, Nevila Nikës, etj, mendja me vete tek një shprehje e filozofit francez Bernard de Chartres: “Ne jemi xhuxha mbi supet e gjigandëve. Dhe ne shohim më larg se ata, jo sepse e kemi shikimin më të mprehtë apo shtatin në të gjatë, por sepse ata na mbajnë lart dhe nga ngrenë me lartësinë e tyre gjigande”.
Ky botim është një kontribut modest në ruajtjen e historisë dhe vlerave të Vlorës e që do të shërbejë si një udhërrëfyes për të gjithë ata që duan të rizbulojnë historinë e saj. "
Art & Trashëgimi është botim i organizatës ARGJIRO, në bashkëpunim me Qëndrën e Studimeve Albanologjike. Ky është numri i 5-të i kësaj reviste, ndërkohë që katër numrat e parë i janë kushtuar përkatësisht qyteteve të Beratit, Gjirokastrës, Shkodrës dhe Tiranës


The Nymph of Mediterranean by ILDA MARA 
Director of Art & Heritage Magazine 
" Vlora has been described by the journeymen of all times as a nymph in the shores of Ionian Sea, as a pearl of the Mediterranean coasts. Vlora, surrounded and crowned all over by Illyrian castles such as the Himara, Kanina, Borsh, and Porto-Palermo castles, by the ancient Amantia stadium, Triport, Mesaplik mosaic and Gramata’ scripture carvings carries upon its shoulders centuries filled with history. 
Perhaps it is not at all exaggerated to consider Vlora as a history monument. Standing in front a museum like city such as Vlora two approaches are possible: paying tribute and respect to its past and to what the city represents to the present days. How was Vlora developed? How did its history flow?
Vlora is one of the most ancient cities of Albania founded in the sixth century B.C as a Greek colony named Aulona. Throughout the centuries Vlora would play a central role thanks to its strategic position in the Roman Empire, during the Norman Kingdom of Sicily and in the Byzantine Empire as well. The sea opening of Vlora would always make it attractive to consistent conquests by the Serbs, Ottomans and Venetians. Its geo-strategic charm would transform it into a fighting cause even until the recent time of Communism with Russia and China trying to control the Sazan military base in 1961. 
It is exactly this key position and the fighting spirit cherished by Vlora that would make it the epicenter of the Albanian world where the delegates from all over the Albanian inhabited areas gathered under the guidance of Ismail Qemali who proclaimed Vlora the first capital of the independent Albania in November 28th, 2012. 
We have tried to display a portrait of Vlora in the periodical edition of the Art& Heritage magazine by bring to the readers the lights and shadows of the city famous for the flag, its ancient age, the way it was built, its characteristic religious tolerance and coexistence, its surrounding histories and legends, its painting school, its musical traditions and distinguished dressing, its people and characters who made that city.
The richness of the historic, cultural and artistic portrait of this city makes this endeavor a very complex, but a fine one as well. Vlora which this edition brings is the one of the appearance of the city, of the very first tracks, of its history through the stories of its characters who made this city. While I dig in the books about Vlora, while I go through the writings of Emin Riza, Aleksandër Meksi, Neritan Ceka, Bardhosh Gaçe, Novruz Bajramaj, Fatos Baxhaku, Nevila Nika, etc., I recall an expression by the French philosopher Bernard de Chartres: “We are midgets resting upon giants’ shoulders. And we further then them not because our sight is sharper or that we are taller, but because they carry us higher up through their gigantic height.”
This edition presents a modest contribution in preserving Vlora’s history and values and would serve as a guide to all of them who would try to re-discover its history. "
Art & Heritage is a publication of ARGJIRO in cooperation with Center of Albanological Studies. This is the 5th issue of the magazine, while the first four are dedicated to these cities respectively: Berat, Gjirokaster, Shkoder and Tirana.


***************************************************************************************************


Jan 28, 2013

Street Art | Tetris Inspired Sculptures

[ALB]
Skulpturat e artistit suedez Michael Johansson të frymëzuara nga loja Tetris janë më shumë se kompozime arti në shkallë-reale. Ato përbëhen nga një grup objektesh të përdorur, secili me një histori të veçantë. Individualisht objektet janë vetëm sende pa lidhje, por kur organizohen dhe paketohen bashkë krijojnë një tërësi që i përshtatet çdo lloj hapësire intersticiale brenda dhe jashtë.

recollecting koganecho
Këto skulptura artistike, ashtu si dhe loja Tetris, nuk arrijnë dot sukses pa këto tre elemente:
- aftësia organizative e artistit
- madhësia, forma dhe ngjyra e objekteve
- hapësirat e veçanta ku ato vihen

Në një mënyrë apo tjetrën, ato na mësojnë aftësitë organizative që ndjekim në jetën personale dhe atë publike. 
- Si i shohim hapësirat që hasim çdo ditë; sidomos ato të ndërmjetme, të mbetura dhe intersticiale?
- Si i perceptojmë objektet që na rrethojnë; cilësitë e tyre vizuale, fizike dhe emocionale?
- Si i arranzhojmë ato? I bëjmë të përshtaten? I vëmë sipër njëri-tjetrit? I ndajmë apo i fshehim ato?

Skulpurat që shohim në foto janë interpretimi organizativ i artistit, veprimi dhe reagimi i tij ndaj këtyre hapësirave dhe objekteve. 

- Cili do të ishte veprimi [reagimi] juaj ndaj hapësirave dhe objekteve të tillë?

self-contained
Nëse keni luajtur ndonjëherë Tetris, atëherë i keni mësuar përgjigjet e pyetjeve të mësipërme duke e praktikuar sa më shumë, në mënyrë që të zbuloni çfarë lojtari jeni për të fituar lojën.
Këto skulptura bëjnë të njëjtën gjë. Ato e marrin ktë lojë nga ekrani dhe e vendosin nëpër shtëpi, ndërtesa dhe qytete. Live dhe 3D, duke përdorur objekte  zakonshme nga jeta e përditshme.

Në këtë kontekst të ri, pyetja e vetme për t'iu përgjigjur mbetet:
Si e percakton veprimi [reagimi] juaj ndaj hapësirave dhe objekteve të tilla, çfarë lloj individi, fqinji, banori jeni?

komplementar 
[ENG]
Swedish artist Michael Johansson's Tetris inspired sculptures are more than just large assemblage art pieces. They include an array of used objects that already exhibit their own distinct past. Individually they are just unrelated items but, when organized and packed together they create a whole that fits in all sorts of interstitial spaces inside and out. 

tetris witte de with
These artistic sculptures, just like the Tetris game, succeed because of three elements:
- the organizational skill of the artist
- the size, shape and color of the objects 
- the unconventional spaces they fit in


They have a way of teaching us organizational skills we follow in our personal and public life.
- How do we see the spaces we come across everyday; especially the negative, left over and interstitial spaces? 
- How do we perceive the objects that surround us; their visual, physical and emotional qualities?
- How do we arrange them? Do we make them fit? Do we stack them? Do we separate or hide them? 

The sculptures shown are the artist's own organizational interpretation, his [re]action to these spaces and objects.

- What would be your [re]action towards these kind of space and objects?

tetris-geozavod
If you've ever played Tetris, then you've learned the answers to the above questions by playing again and again in order to reveal what kind of player you are to win the game.
These life-sized sculptures do the same. They take the game out of the screen and into our homes, buildings and cities. Live and 3D, using objects of and in our daily lives. 

In this new context, the only question to answer remains: 
How does your [re]action towards both space and object determine what kind of individual, neighbor, resident are you?

via


***********************************************************************************

Jan 26, 2013

Otherness | Misc. Projects of the Week

Here is a miscellaneous group of projects that circled online this week, very popular, with an 'otherness' quality to them. 


JETSONS FLOATING CARS PHOTOGRAPHY
air drive series
image © renaud marion 
via 
DOGS AS FONTS
comparing dogs to typefaces
image © grafisches ro 
via
The Skewed, Anamorphic Sculptures 
and Engineered Illusions
distorting objects in 3D space
image © jonty hurwitz
Deep Screen
6,144 motion sensitive light bulbs change color & sounds when interacting with people 


Physicist of Sound
sound & science perform autonomously to embrace the tension inherent in accidents



******************************************************************************************

Jan 25, 2013

DIY Urban Light Installation | Imagine The City Before Light

Projekti kolaborativ i grupit artistik Before Light dhe organizatës jo-fitimprurëse Imagine the City për rigjallërimin e Rrugës Pittaki, një rrugicë e zbehtë dhe e lënë pas dore në qendër të Athinës, është një iniciativë njëvjeçare gjysmë-eksperimentale që fton njerëzit e komunitetit të marrin pjesë në krijimin e një instalimi ndriçues duke dhuruar llamba dhe abazhurë të vjetër ose të papërdorur për të transformuar këtë korridor urban. 
Hapësira e një dyqani të braktisur është konvertuar në një workshop të hapur, ku jo vetëm banorët por edhe kalimtarët mund të ndihmojnë në organizimin, vendosjen, lidhjen dhe mbrojtjen nga moti e mbi 150 llambave. 
Rezultati është një strehë plot ndriçim dhe ngjyra mbi shëtitoren tashmë shumë të frekuentuar.

Çfarë do të bëni ju për të rigjallëruar qytetin apo lagjen ku jetoni duke patur në mendjë këmbësorët?

image © beforelight
image © beforelight



The collaborative project by design group Before Light and the non-profit Imagine the City to rejuvenate Pittaki Street, a dimly-lit and neglected alley in central Athens, is a year-long semi-experimental initiative that invites people from the community to participate in the making of a lighting installation by donating any old or unused lamps and fixtures in order to transform this urban corridor. 
An abandoned shop is converted into an open workspace where residents and passersby can volunteer to organize, fix, wire and weatherproof over 150 lamps. 
The result is a colorful and glowing ceiling over the now popular promenade. 

What would you do to revitalize your city or neighborhood in order to make it pedestrian friendly?

image © beforelight
image © beforelight

via designboom

************************************************************************

Jan 24, 2013

Featured Doc | Crack The Surface I


I pari në një seri dokumentarësh të shkurtër që fokusohen në kulturën e Eksplorimit Urban, ata që rrezikojnë gjithçka për të hyrë dhe infiltruar hapësira të mbyllura apo të harruara.

E kam ndjekur këtë projekt për disa muaj tani dhe mendoj se një mënyrë e mirë për të kuptuar plotësisht qytetin është infiltrimi i çarjeve (vrimave) të tij.
Hidhini një sy dhe ndoshta do të frymëzoheni për të bërë të njëjtën gjë në qytetin tuaj.


The first in a series of short documentaries focusing on the culture of Urban Exploring, those who risk it all to access and infiltrate closed or forgotten spaces.

I've been following this project for a few months now and I think a great way to thoroughly understand a city is by infiltrating its cracks
Check it out and maybe you'll be inspired to do the same in your city.

Produced In Association With: silentuk.com sub-urban.com placehacking.co.uk prourbex.com 
Filmed Using: Canon DSLR: 550D / 5D GoPro Hero HD

**Episode 2 Coming Soon.

******************************************************************************************************

Jan 23, 2013

Featured Film | Cultures of Resistance



Rezistenca nuk është politikë por kulturë.
Rezistenca nuk duhet të jetë kundër diçkaje, 
por duhet të krijojë diçka të vetën.
Në vitin 2003, në prag të luftës në Irak, regjizorja Iara Lee nisi një udhëtim për të kuptuar më mirë një botë gjithnjë e më të ngatërruar në konflikt, dhe sipas saj, drejt vetë-shkatërrimit. Pas disa vite udhëtimi në pesë kontinente, Iara hasi një numër në rritje njerëzish që ia kishin kushtuar jetën e tyre promovimit për ndryshim.  
Kjo është historia e tyre. Nga IRANI, ku grafiti dhe muzika rap u bënë mjete të luftës kundër represionit qeveritar, në BIRMANI, ku murgjit që veprojnë në traditën e Gandit marrin përsipër një diktaturë, duke lëvizur në BRAZIL, ku muzikantët bashkëpunojnë me fëmijët e lagjeve të varfëra për të transformuar armët në kitara, dhe si përfundim në kampet e refugjatëve PALESTINEZËLIBAN, ku fotografia, muzika dhe filmi u kanë dhënë një zë atyre që rrallë dëgjohen. 
KULTURAT E RESISTENCËS eksploron se si arti dhe kreativiteti mund të jenë municione në betejën për paqe dhe drejtësi.
Duke paraqitur: poetë Medellin për paqe, mjeshtra Capoeira nga Brazili, militantët Delta të Nigerisë, grafitistë Iranianë, krerët e lëvizjes së grave në Ruandë, kinematografët refugjatë Libanezë, humoristët politikë Amerikanë, aktivistë vendas Kayapó nga lumi XinGu, disidentët Izraelië, artistë hip-hop nga Palestina, dhe shumë më tepër ...

** Ky film/dokumentar duhet të jetë në listën tuaj për ta parë në 2013-ën.



Resistance is not politics but culture.
Resistance shouldn't be against something, 
but it should create something of its own.
In 2003, on the eve of the Iraq war, director Iara Lee embarked on a journey to better understand a world increasingly embroiled in conflict and, as she saw it, heading for self-destruction. After several years, travelling over five continents, Iara encountered growing numbers of people who committed their lives to promoting change. 
This is their story.From IRAN, where graffiti and rap became tools in fighting government repression, to BURMA, where monks acting in the tradition of Gandhi take on a dictatorship, moving on to BRAZIL, where musicians reach out to slum kids and transform guns into guitars, and ending in PALESTINIAN refugee camps in LEBANON, where photography, music, and film have given a voice to those rarely heard. 
CULTURES OF RESISTANCE explores how art and creativity can be ammunition in the battle for peace and justice.
Featuring: Medellín poets for peace, Capoeira masters from Brazil, Niger Delta militants, Iranian graffiti artists, women’s movement leaders in Rwanda, Lebanon’s refugee filmmakers, U.S. political pranksters, indigenous Kayapó activists from the Xingu River, Israeli dissidents, hip-hop artists from Palestine, and many more...
** This documentary/film should be on your watch list for 2013.

*************************************************************************


Jan 22, 2013

Feature Exhibit | Vendi i Një Krimi // Scene of a Crime

prezanton // presents:

"VENDI I NJË KRIMI" // "SCENE OF A CRIME"

nga // by

Koli Verçani 



23 January - 6 February 2013
Opening @19:00 h



"Pallate. 
Sheshe me pallate.

Pallate dhe lagje.

Hyrje pallatesh.
Qiej me pallate.
Pallate nën dritën e hënës dhe,
pallate që u bëjnë hije pallateve të tjera.
Ky cikël punimesh ka nisur gjatë viteve 2008-2010, kur Koli Verçani vazhdonte studimet e larta në arkitekturë. Periudhë kjo e karakterizuar nga një qetësi dhe ulje në numër të ndërtesave të reja, mbas bumit të ndërtimeve me leje dhe pa leje të viteve të mëparshme. Një qetësi e domosdoshme, dukej sikur njerëzit tashmë kishin nevojë të reflektonin mbi çka kishin ndërtuar.
Duke parë ciklin e fotografive të Koli Verçanit, më erdhi në mendje një thënie e Walter Benjamin mbi Eugene Atget.

Atget fotografonte rrugët e Parisit si fotografohet vendi i një krimi. Mund të thuhet e njëjta gjë për shumë nga këto imazhe, solemniteti i të cilave të kujton se diçka e ngjashme me torturën dhe vrasjen i ka ndodhur Qytetit nga ana e arkitekturës në 10-15 vitet e fundit.
Në dokumentimin madhështor që Atget i ka bërë gati çdo skaji të Parisit, shumë e rrallë është figura e njeriut. Kjo mungesë e bën fotografinë gati irreale dhe të largët. 
Një ndjenjë e thellë largësie perceptohet edhe në punët e këtij cikli, ku imazhet janë të mbështjella nga njëfarë heshtjeje dhe misteri artificial, një atmosferë kjo, e ndenjur, që s’ka të bëjë me qetësinë e gjumit që sjell nata, por me një qetësi të shurdhët prej vdekjeje. Artisti qëllimisht e shmang praninë e njeriut duke zgjedhur si skenar Qytetin e natës: një Qytet që mund të ishte cfaredo qyteti tjetër, sepse, këtu, nuk janë marrë pjesët më të njohura të tij dhe njëfarë anonimiteti mbizotëron ciklin.
Fotografia e Kolit, nuk është fotografi dokumentaristike, nuk është thjesht regjistrimi me anë të aparatit fotografik të asaj çka sheh syri. Mbrapa çdo kompozimi fshihet dëshira për t’i bërë këto lagje dhe pallate periferie protagonistët e një Qyteti të pazbuluar: Dëshira për të treguar diçka të re.
A është akoma i mundur një pretendim i tillë në kohën që jetojmë?
Mijëra fotografi, shpesh herë të qyteteve të famshme, të rrugëve kryesore, të ndërtesave më mbresëlënëse, të fotografuara njëmijë herë, nga njëmijë fotografë, në agim, mëngjez, mesditë, perëndim, në darke, mbas darke e kështu me rradhë. Vazhdimisht më kërkohet të gjej ndryshimet. Është tejet e lodhshme.
Në mënyrë instiktive, artisti këtu, nëpërmjet anonimitetit të detajeve të një qyteti, për të cilin dimë vetëm që s’është Tirana, ka kërkuar ato peizazhe urbane që nuk njihen, duke mos rrezikuar kështu që imazhet e tij të ngjasojnë me të tjerat, asnjeri nuk do të mundte të identifikonte të njëjtën pamje për ta rifotografuar. Duke shfrytëzuar mungesën e identitetit të këtij peisazhi, artisti mundohet të na paraqesë diçka origjinale.
Fillimisht interesi i tij i drejtohet pjesës së brendshme të lagjeve duke vënë theksin te ndërhyrjet që u janë bërë ndërtimeve nga privatët me shtesa nga më fantaziozet. Duket sikur në bazë të këtyre ndërhyrjeve të arrihet të dallohet karakteri i personave që jetojnë në atë ambjent. Mungesa e njeriut i shndërron këto ndërtesa në qenie antropomorfe në mënyrë që ato vetë të përbëjnë portretet e secilit banor.
Koli Verçani e shikon qytetin si një skenë filmi. Ai mundohet të zgjedhë ndërtesa që nuk ndriçojnë, por janë të ndriçuara vetëm se, në kundërshtim me skenën e filmit ku pritet të ndodhë diçka, këtu nuk ndodh më asgjë.
Ai duket sikur ka pritur që kjo skenë filmi të boshatiset për të shkrepur fotografinë e tij dhe, ashtu si bëhet në fotografinë kriminalistike, trajton edhe njëherë vendin si vendndodhja e një krimi, ndërsa pallatet e lagjet si viktimat e asgjësuara." 
shkruar nga Blerta Hoçia

"Apartment buildings.
Fields of buildings. 
Buildings and neighborhoods.

Building entrances.

Skies of buildings.
Buildings under the moonlight, and 
buildings that cast shadows on other buildings.
This cycle of works began in 2008 until 2010 when Koli Verçani was studying architecture. It was a quiet period characterized by a decrease in new buildings following the legal and illegal construction boom of the previous years. A necessary silence, it seemed as if people needed to reflect on what they had built. 
Viewing these photos by Koli Verçani reminds me of a Walter Benjamin quote on Eugene Atget.
Atget photographed the streets of Paris as if capturing the scene of a crime. The same can be said about most of these images, whose solemnity is a reminder of something similar to the architectural torture and murder that has happened to the City in the last 10-15 years.
In the superb documentation that Atget has done to nearly every corner of Paris, the human figure is scarce. The absence makes the photograph almost surreal and distant. 
A deep sense of distance is also perceived in these works, where the images are immersed in some artificial silence and mystery, a stagnant atmosphere that has nothing to do with the stillness of the sleep brought on by night, but with a deaf quietude from death.
The artist deliberately avoids human presence by choosing as setting the City of night: a city that could have been any other, because its most recognized places are not captured here and a certain anonymity prevails the cycle. 
Koli's photography is not documentary, it is not simply recording through the lens what the eye sees. Behind each composition hides the desire to make these neighborhoods and suburb buildings protagonists of an uncharted City: The desire to show something new. 
Is such a claim still possible today?
Thousands of photographs, often of famous cities, main roads, the most impressive buildings, photographed a thousand times, by a thousand photographers, at dawn, in the morning, at noon, in the west, in the evening, after dinner, and so forth. I continuously try to find the differences. It is extremely tedious.
Instinctively, through the anonymity of the details of a city for which we only know that it is not Tirana, the artist has found those urban landscapes that are unknown, without risking his images resembling others, no one else would be able to identify the same view to photograph. By using the landscape's lack of identity, the artist tries to give us something original. 
Initially his interest is directed within the neighborhoods, putting an emphasis on building interventions by private entities such as additions of the most imaginative kind. It seems as if at the core of these interventions is the ability to distinguish the character of the individuals occupying them. The human absence transforms the buildings into anthropomorphic beings so they emerge as self-portraits of each resident.
Koli Verçani sees the city as a scene from a film. He tries to select buildings with no lighting, but that are lit only because contrary to the film where something is expected to happen, here nothing does.
It seems as though he has waited for this shot to be vacated in order to capture it, and as is done in forensic photography, once again he handles the place as a scene of a crime, whereas the buildings and neighborhoods as annihilated victims."  

written by Blerta Hoçia 

**********************************************************************************
**English Translation by irsib @PERfACT

Jan 21, 2013

Featured Performance | primitive by enra

Kjo është një nga performancat më angazhuese dhe tërheqëse që kam parë kohët e fundit. Një fusion i imazheve grafike me kercime të zhanreve të ndryshme që nxjerr në pah shprehje komplekse për mundësi të reja hapësinore.

enra është një grup argëtues që paraqet fusionin themelor të imazheve dhe performancës live. 
" ky projekt i ri simbolizon organizmat primitiv, mikrobet dhe viruset ne shprehim dinamikën e jetës së tyre që për ta duken pa kuptim." 
" performuesit e enra janë artistë shumë të talentuar marcialë, xhongler dhe kërcimtarë, secili tregon specialitet e tij në veprat që bëjmë." 
" videoja finale arrihet thjeshtë duke e projektuar atë në ekran me anë të një projektori. grupi performon në sinkronizim me imazhet grafike duke e ruajtur pozicionin e trupit dhe duke praktikuar përsosjen e tij." 
- nobuyuki hanabusa, drejtues


This is one of the most engaging and captivating performances I have seen in awhile. A fusion of graphic images with multi-genre dance moves that leads to complex expressions of new spatial possibilities.
enra is an entertainment unit which presents the ultimate fusion of images and live performance.
" this new piece symbolises primitive organisms, microbes and viruseswe express the dynamics of their lives that to them are seemingly without meaning."
" the performers of enra are highly talented martial artists, jugglers and dancers,each demonstrates their own speciality in the works that we make."
" the final video is simply achieved by projecting the video onto a screen via projector.the group perform to in synchronisation with the graphics maintaining the positionof their bodies and perfecting this through repeated practice."

- nobuyuki hanabusa, director
Performers: Tachun, Tsuyoshi Kaseda, Saya Watatani, Yusaku Mochizuki, Maki Yokoyama
Director & Sound Designer: Nobuyuki Hanabusa


via designboom

********************************************************************************


Jan 20, 2013

Street Art | Knitting and Mixing Public Aesthetics

**Creative Sunday Series
Rruga është një hapësirë ​​ku arti lulëzon, dhe një vend ku artistët i japin formë estetikës publike. Olek, një skulptore që bën thurje, dhe Swoon, një artiste mix media, ndërhyjnë në jetën e përditshme me punën që krijon habi, emocion dhe humor. Me shtresa të fuqishme kuptimi, estetikë të bukur, dhe duke përdorur media unike, këto dy krijuese mjaft produktive po shtyjnë kufijtë e artit bashkëkohor. 
The street is a space where art thrives, and a place where artists can shape the public aesthetic. Olek, a sculptor who knits, and Swoon, a mixed media artist, disrupt daily life with work that creates wonder, emotion, and humor. With powerful layers of meaning, beautiful aesthetics, and using unique media, these two prolific creators are pushing the boundaries of contemporary art. (via PBS)
Watch Off Book: Street Art on PBS. See more from Off Book.


*********************************************************************************

Jan 19, 2013

Featured Event | Japanese Poetry and Culture in Tirana

A unique show of Japanese poetry and culture took place at the Comedy Theatre in Tirana, organized by Art Kontakt in collaboration with Poeteka with the support of JTI. 
Ema Andrea -- an actress, Fatos Qerimi and Elinor Butka -- instrumentists, and Agron Biba -- an actor of an unrepeatable stage mimicking skills, performed on a surprisingly functional and simple stage designed by Klod Dedja.

Tiranë, 7 Dhjetor 2012/
" Një spektakël i rrallë i poezisë dhe kulturës japoneze u zhvillua të premten në mbrëmje në Teatrin e Komedisë Tiranë, organizuar nga Art Kontakt dhe Poeteka me mbështetjen e JTI.
Ema Andrea – aktore, Fatos Qerimi dhe Elinor Butka – në instrumenta fryme, Agron Biba në një interpretim të papërsëritshëm plastik e skenik, në një skenografi funksionale e befasuese për nga thjeshtësia të realizuar nga Klod Dedja, realizuan një shfaqje unike në llojin e saj, falë një materiali poetik të përzgjedhur mrekullisht nga Arian Leka, poet i mirënjohur dhe producent i Festivalit kryesor të poezisë në Shqipëri, POETEKA.
Ne përzgjodhëm më shumë se 20 autorë për të arritur në një prezantim tejet dinjitoz të kulturës së lartë të poezisë së hajkut, teatrit të Tabukit, etj” – shpjegoi pas shfaqjes që zgjati mbi 80 minuta Arian Leka, njëherësh edhe regjisor i spektaklit.
Ema Andrea – zëri thuajse i vetëm njerëzor i shfaqjes nënvizoi ngarkesën e jashtëzakonshme shpirtëore të poezisë japoneze, sidomos të traditës së hajkut. “Hajku është një kompozim vargjesh që i ngjet njeriut, i cili ecën mbi ujë pa hapur rrathë” – tha Andrea. Sipas aktores që qëndroi mbi një orë pa lëvizur në skenë, e ulur në tokë, kjo shfaqje ka qenë një sfidë, por edhe një përvojë e jashtëzakonshme në karrierën e saj.
Agron Biba, aktor shqiptar nga Maqedonia, befasoi të pranishmit me plastikën e tij, me kumbimin e thellë të zërit që recitoi në japonisht, duke qënë I vetmi subjekt skenik në lëvizje përgjatë të gjithë spektaklit.
Fyejt tradicionalë japonezë, ksilofoni, mbështetja muzikore tradicionale dhe njëherësh moderne e materialit poetik japonez i dhanë shfaqjes një fuqi të jashtëzakonshme emotive dhe një ndjeshmëri të rrallë.
Ishte një kënaqësi të udhëtonim në Lindjen e Largme me këto ngjyresa shkëlqyese të një muzike që është spontanisht natyrore dhe e vërtetë në emocionin e saj” – u shpreh pas shfaqjes Fatos Qerimi, një muzikant i kalibrit botëror. Elinor Butka nga ana e tij dëshmoi një ndjeshmëri të jashtëzakonshme me mbështetjen që i dha fyellit, flautit, ksilofonit dhe krejt materialit muzikor që ishte thellësisht i studiuar dhe emocionalisht magjik.
Ishte një udhëtim në metafizikën e njeriut, në thellësitë e tij të pamata, në oqeanin e zemrave që ndërtojnë botën e tyre brenda detajesh që i shenjtëron poezia” – tha Andi Tepelena, drejtues i Art Kontakt." (via ArtKontakt)
********************************************************************************